1 maand in Sint Maarten

Hoi hoi allemaal!

Ja ja, alweer 1 maand van mijn vertrouwde omgeving verlost! Haha, nee hoor zo erg is het ook weer niet, maar 1 maand klinkt al best lang vind je niet? En het ergste is nog dat hoe langer ik hier ben, hoe meer ik het naar me zin heb!

Vanmorgen hadden wij een afspraak bij de Prins Willem Alexander School. Deze stond om 09:00 gepland. Voordat we naar de school voor het speciaal onderwijs gingen, hebben we nog even naar de weekopening gekeken. De weekopening heb ik ook gefilmd, wat erg leuk is. Helaas kan ik deze er niet opzetten, omdat dit echt lang gaat duren.
Na de weekopening en de kring ben ik samen met Laura, Melinda en Maura naar de Prins Willem Alexander School gelopen. Maura komt uit België en loopt haar eindstage op de Sister Magda Primary School. Ze is hier in totaal 3 maanden en wilde ook graag mee om te kijken hoe het daar gaat. Prima! Hoe meer zielen, hoe meer vreugde.
De school voor special education ligt in St. Peters. Deze wijk is niet geheel onveilig en daarom voelden we ons niet erg veilig toen we daar doorheen moesten lopen met onze kokerrokken aan. Prompt liepen we natuurlijk langs een groepje mannen die voor een café stonden. Nou de opmerkingen vlogen in het rond. Zo langzamerhand word ik er wel een beetje moe van. Net of je altijd langs een stel bouwvakkers loopt (niets ten nadelen voor bouwvakkers haha, je weet maar nooit wie deze verslagen lezen)! Maar ja niets aan te doen, tas goed geklemd onder je arm en gaan met die banaan.
Daar aangekomen hebben we eerst wat foto’s gemaakt en daarna de directrice van de school ontmoet. Zij beantwoorde al onze vragen en het gesprek duurde 2 uur!
Tijdens het gesprek liepen er continue kinderen in en uit bij de directrice. Ze vonden ons wel erg interessant en liepen daardoor wat vaker binnen dan nodig haha. De directrice vertelde ons dat er verschillende soorten leerlingen op de Prins Willem Alexander School zitten. Zo heb je autistische kinderen, kinderen met het syndroom van down en kinderen met gedragsproblemen. In Nederland is dit onderverdeeld in clusters, zodat kinderen met het syndroom van down niet bij kinderen met gedragsproblemen zitten. Op de Prins Willem Alexander School heb je 7 klassen, waar per klas ongeveer 11 kinderen in zitten. In de hele school is er 1 onderwijsassistent, wat wij best apart vonden. De leerlingen hebben veel extra begeleiding nodig lijkt mij. Ook worden de leerlingen die ouder zijn dan 9 jaar niet meer aangenomen op de school, omdat ze zo erg aan het selecteren waren. Ze liet ons de wachtlijst zien met de namen van de leerlingen die dat jaar aangemeld waren. Dit waren gewoon 4 A4-blaadjes vol!! Ik schrok me dood. De school heeft wel uitbreidingsplannen, maar een nieuwe school zag ze niet zitten. Best apart, maar het is raar dat de overheid dit tegen wilt houden. De meeste leerlingen komen uit de regio van Dutch Quarter en dit is sociaal gezien een mindere wijk en de leerlingen hebben daardoor ook veel bagage. De directrice vertelde dat er kinderen zijn met een small bagage, medium bagage en een large bagage. Op deze school hebben 9 van de 10 kinderen een large bagage. Ze proberen deze bagage naar minimaal medium te brengen, zodat de leerkrachten en leerlingen ook een vertrouwensband opbouwen.
Ook kunnen de leerlingen niet blijven zitten. Dit is niet goed voor hun zelfvertrouwen, omdat de leerlingen dit zien als ‘’falen’’. Ze kunnen wel langzamer door de stof gaan en daardoor een jaar langer doen, maar dan worden de leerlingen in een combinatiegroep geplaatst. Met 14 jaar gaan de leerlingen hier weg van school en stromen door naar het middelbaar onderwijs. Dit is een praktijkgerichte school of ze gaan naar een opvangcentrum voor kinderen met een handicap.
De leerlingen krijgen op de Prins Willem Alexander School veel aangeboden met ritme. Zo krijgen ze het lezen in de vorm van liedjes, zodat ze de stof beter onthouden.
Daarnaast viel het ons op dat er totaal geen mannen werken in het onderwijs hier op Sint Maarten. De directrice vertelde ons dat het onderwijs hier mensen afgeschrikt. Het is een moeilijke opleiding, omdat je van alle markten thuis moet wezen en daardoor kiezen niet veel mensen ervoor. Daarnaast is het een zware baan, door alle problemen en zorgen die de leerlingen meedragen en dat willen een hoop mensen niet.
Na het gesprek kregen wij nog een rondleiding. Wij hadden verwacht dat we niet in de klaslokalen mochten kijken, maar de assistent van de directrice nam ons toch mee. Terwijl de directrice telefonische had gezegd dat dit niet kon. Beter!! We wilden de eerste klas inlopen en daar vloog een plastic flesje door de lucht naar buiten. Lekkere eerste indruk. De klaslokalen waren kaal en leeg en we schrokken ons kapot. Het leek meer een opvang, dan dat de kinderen daadwerkelijk leerden. Verder vond ik het wel leuk om een keer te zien, maar ik snap dat je je kind liever op een reguliere basisschool wilt hebben.
Kortom, een informatieve dag! Na het gesprek zaten we nog een uurtje in onze stagegroepen en toen was het tijd om snel te eten en naar het vliegveld te rijden.

Snel nog even schoongemaakt en rond 2 uur vertrokken naar het vliegveld om Michel en Dennis op te halen. Dit zijn de vriendjes van die meiden hier. Helaas hadden ze vertraging, maar rond kwart voor 3 kwamen ze door de poortjes. We hebben ons met z’n vijven in de auto gepropt met 3 koffers en rugzakken haha! Ja het kan allemaal in Sint Maarten. En zijn doorgereden naar het hotel. Snel alles uitgepakt en boodschappen gedaan. Jeeeeetje wat kwam er veel eten uit die koffer van Michel hahaha. Bedankt Ingrid voor al het lekkers, want dit laat ik Laura niet alleen allemaal opeten. Dat is ook zo sneu hahaha.
We hebben wat gegeten in ons huisje en zijn daarna naar Simpson Bay gereden. De jongens hebben ook al gereden en dit was even wennen. Het toeteren als je voor mag gaan en als bedankje ook nog eens toeteren was nog een hele openbaring. Michel zei: ‘’Waarom drukt hij op z’n toeter, ik doe toch niets’’ hahaha! Grappig zeg.

Op Simpson Bay hebben we bij karakter nog een welkomstdrankje gedronken en wat dit zijn hoef ik jullie denk ik niet uit te leggen! Uiteraard COCKTAILS en bitterballen haha. Ik had uiteraard als eerste mijn cocktail op en zei’’ zo ik drink die jongens er nog uit joh’’ waarop Michel zegt: nou echt niet! Hahaha die uitdaging staat dus en aankomende vrijdag gaat wat worden zeg haha.
Daarna heerlijk nog even gelegen en daarna naar huis gegaan om te eten. Dit keer werd het tonijn pasta! Was erg lekker, maar daarna was ik wel misselijk doordat ik iets teveel gegeten had. Laura heeft de jongens en Melinda bij het hotel afgezet en is daarna teruggekomen. We zaten heerlijk met z’n tweeën muziek te luisteren en paaseitjes te eten die uit Nederland meegekomen waren haha. Nu is het alweer 11 uur en gaan we snel slapen, want morgen hebben wij gewoon stage.

Veel liefss!
x Bianca.

PS: Ingrid, daar ben ik niet bang voor hoor dat ik ‘’alleen’’ gelaten wordt haha. Ze zijn er al volop mee bezig om mij er ook bij te betrekken haha! Dit worden hele gezellige dagen :D